Ne iki ne üç yalnız tek boyutu var yaşamanın,
Uyandıkça sinsi bir ömür önümde ters düz.
Belki de bir anlamı vardır bu uçurumu aşamamamın
Niçin hatıralarım can yakıyor her güz?
Sabrımın inancıma açtığı bu ilk savaş.
Belki yarımım büsbütün belki de tastamam.
Kim bilir bir inciye dönüşüyorum yavaş yavaş.
Fakat hala karanlık ve pis yuvam.
Ey kalabalıklara seyreltilmiş yalnızlığım
Kalemi bile sen yüzünden tuttum attım.
Kâh kanla kâh karla doluyor pervazım.
Penceremi örttükçe eşikten taştı.
Kaçtır dönüyorum kör gecede yatağımda
İnleyip durdukça kafamda yankılar
Bir top mermisi kadar soğuk yastığım yanağımda
Düşlerim dahi delik deşik dört yanında sargılar.
Heveslerim, oyuncağı elinden alınmış çocuk misali.
Bir köşede ürkekçe saklanıyor
Aşkın, sevdanın paslı eli,
Tuttukça zehri içimi bulandırıyor.
.jpeg)
Yorumlar